The struggle called ‘me vs. my body’ | From orthorexia to something else

Ik slik bij het lezen van de titel die ik net zelf schreef. Ik weet waarover ik wil schrijven, over self-love of het gebrek eraan. Dat is allesbehalve gemakkelijk. Waarom hou ik dan niet gewoon mijn mond? 1) ik blog want ik schrijf zorgen graag van me af, 2) ik bereik daar graag iets mee, anderen steunen bijvoorbeeld. Het is een alomtegenwoordig onderwerp, die zelfliefde. Je lichaam aanvaarden, eten wat je wil,… De vergelijking met anderen voorbij. De waarheid is dat ik dit al zolang probeer als dat ik me kan herinneren. Nu, op mijn bijna-21e, stort ik nog geregeld in voor de spiegel. 

Met het dansoptreden om de hoek ben ik weer bewuster van mijn lichaam dan ooit tevoren. Binnenkort sta ik immers weer op een podium tussen andere jongevrouwen die in mijn ogen perfect zijn. Ik sta daar dan tussen met mijn korte, witter dan melkflessen benen, brede heupen en een giga moedervloek op mijn linkerbovenbeen. De foto’s en de gefilmde versie zal ik misschien wel durven bekijken met een half oog maar nooit met de volle goesting. Want constant is er dat overanalyseren van mezelf. Wist je dat ik niet normaal in de spiegel kan kijken? Ik kijk met half toegeknepen ogen. Niet omdat mijn bril niet op mijn neus staat maar omdat ik analyseer. Het eerste wat ik doe ’s ochtends is mijn t-shirt omhoog trekken en kijken hoe plat mijn buik vandaag is. Al beïnvloedt dat niet de rest van mijn dag. Nee, dat ‘buikgevoel’ verandert zo’n 5 keer per dag.

Is de foto hierboven nog steeds leuk als ik je vertel dat ik zit omdat ik mijn benen te dik vond die ochtend?

In de aflevering van 19 april van Over eten (een Eén-programma) volgden ze radiopresentatrice Julie Van den Steen. Zonder te willen oordelen over Julie, moet ik toegeven dat ik mij in haar herkende. Ze viel in een jaar tijd 15 kilo af, niet door een dieet maar dankzij een “nieuwe gezonde levensstijl”. En effectief, Julie eet heel gezond. Maar ook heel weinig -naar mijn mening, op basis van die aflevering- en daar ligt het verschil met het gezonde. Ik hoor het een vriendin nog vragen “maar Stef, heb je daar nu genoeg mee gegeten?”. Een paar crackers, een handvol kerstomaten en een yoghurtje waren achteraf bekeken inderdaad heel weinig om nog een namiddag school door te komen. Vervolgens bleek dat Julies vriend soms pizza bestelt en zij dan iets anders eet. Er zijn effectief momenten geweest waarop mijn ouders afhaalden bij de frituur en ik zelf iets klaarmaakte, iets gezond. Of wat dacht je van wenen omdat mama niet het eten klaarmaakte wat ik had ingecalculeerd en nu alles voor de dag om zeep was? Het was mijn realiteit op het einde van de middelbare school. Om de niet zoveel tijd moesten we op zoek naar een kleinere broek. Want een skinny die rond je benen floddert, is geen skinny meer. Tot ik plots 3 maten kleiner kon dragen. Mensen begonnen op te merken dat ik vermagerd was, sommigen gaven er ook écht aandacht aan (goede vrienden die me in het oog hielden <3). Ik kreeg plots wél aandacht van jongens, iets wat voor een 17-jarige niet onbelangrijk is. En hé, ik durfde op foto’s te staan. Die foto’s toonden mij het verschil met vroeger. Maar dat spiegelbeeld, nee, same old self hate. Het gebeurt nog steeds, dat mama me gek verklaart wanneer ik beweer iets in die maat te moeten kopen. Altijd te grote kleren in mijn winkelmandje tot gevolg. Het laatste herkenningspunt uit die aflevering waren de verwoede pogingen van de presentator om Julie duidelijk te maken dat ze een prachtig lichaam heeft. Nu denk ik terug aan die keer dat ik werd opgebeld door 2 goede vrienden. Ze waren iets gaan drinken en besloten mij te laten weten dat ik perfect was.
Toen was er nog geen Abel. Vanaf dat ik hem had, nu al meer dan 2,5 jaar, is mijn relatie met eten erop vooruitgegaan. Er stond geen 6 meer op de weegschaal en ik was trots, zelfs tevreden. Abel heeft me zonder het te beseffen weer meer leren eten. Als er iemand jou en je lichaam liefheeft, dan gaat een dessert er -naar mijn ervaring- weer makkelijker in. Dit betekent natuurlijk niet dat je zo iemand nodig hebt om van jezelf te leren houden, misschien was het mij ook zonder Abel gelukt om aan de knop te beginnen draaien. Maar zo ging het nu dus niet. 

De relatie met eten is nog verre van goed. Ik tel geen calorieën maar heb wel een idee in mijn hoofd van wat ik wel en niet kan eten en hoeveel van wat en wanneer.  Ja, ik post regelmatig foto’s van eten op Instagram en deel ook recepten op mijn blog. Dat betekent niet dat er niet is nagedacht over dat eten. Een paar uur van tevoren nadenken over hoeveel ik ’s avonds nog kan eten? Doe ik. Maar er van wakker liggen zoals vroeger? Die tijd is gelukkig voorbij, die tijd van orthorexia. Zie het als verdrinken en net op tijd weggetrokken worden uit het water. Op dat punt stond ik van een eetstoornis. 

Ik houd van eten, van gezond eten. Liever een gezond alternatief dan me achteraf sugar overdosed voelen. Ik hou van koken en van uit eten gaan. Ik hou van in de zetel liggen en pure chocolade in mijn thee doppen. Maar ik hou niet van mijn lichaam. Niet vandaag. Morgen misschien wel, in de voormiddag maar ’s avonds al niet meer.

Laat me nog 1 keer terugkomen op Over eten, meer bepaald de vaststelling dat Julie nu maar de knop moet omdraaien. Yes, I cried. Ik verzeker je, bijna 3 jaar later hapert mijn love yourself-knop nog steeds. Het gaat niet vanzelf. Dat vorige lichaam, het lichaam van voor de gezonde levensstijl, verschijnt nog in de spiegel. Het lijkt nog rond mijn huidige lichaam te kleven zodat ik het nieuwe niet gewaar kan worden en ik met half toegeknepen ogen in de spiegel blijf kijken. Misschien was me vs. my mind passender geweest. Sommigen noemen dit body dysmorphia maar 1 label vind ik wel weer volstaan voor nu. Don’t like them anyway.

Lieve Naomi (@tempspournous) heeft me gesterkt in het durven schrijven van dit artikel. Op zoek naar (nog) een sterk, openhartig artikel? Lees hier dan haar verhaal.

Liefs, Stefanie